شناخته شده نيست.

عود پديده شايعي در آملوبلاستوما است، اگرچه، ريسک عود در مواردي که رزکشن (برداشت ضايعه همراه استخوان اطراف) کمتر از انوکليشن (برداشت ضايعه) و کورتاژ است. نوع فوليکولار درصد عود بالاتري نيست به پلکسي فرم دارد و انواع تک حفره‌اي امکان عود کمتري نسبت به چندحفره‌اي دارند. براي کنترل آملوبلاستوما، پيگيري و مراجعه مکرر حداقل براي 10 سال به دندانپزشک نياز است. پيگري ضروري است زيرا 50% موارد، در 5 سال اول پس از جراحي رخ مي‌دهد. حتي در مواردي که رزکشن و برداشت استخوان نيز انجام شده، امکان عود وجود دارد ولي کم. عود بيشتر از بافت نرم خصوصا بافت نرم مجاورضريع آغاز مي‌شود. عود حتي پس از 36 سال گزارش شده. براي اينکه احتمال عود کاهش يابد، جراحي بسياز دقيق همراه با برداشت ضايعه، استخوان و بافت نرم اطراف نياز است.

درحاليکه شيمي‌درماني و راديوتراپي، کورتاژ و نيتروژن مايع در بعضي موارد آملوبلاستوما اثربخش بودند ولي برداشت ضايعه و انوکليشن همچنان درمان قطعي است. بنابراين، جراحي، رايج ترين روش درمان آن است. بخاطر ماهيت تهاجمي آن، برداشت بافت سالم پيرامون ضايعه نيز انجام مي‌شود. بعضي‌ها اين ضايعه را به سرطان سلول سنگفرشي(S.C.C) ربط مي‌دهند. برخلاف سرطان که به بافت‌هاي مجاور حمله مي‌برد، آملوبلاستوما تمايل به پيشروي به بافت‌هاي مجاور استخوان فک از طريق فضاي مغزي دارد. بنابراين حاشيه‌هاي سالم را نيز بطور گسترده جراحي مي‌کنند. بيشتر جراحي‌هاي آن نياز به برداشت کل يک قسمت از فک دارد. شيمي‌درماني هم اغلب بي تأثير است. براي تقريبا تمام آملوبلاستوماها جراحي بکار مي‌رود و در بعضي موارد (بدخيمي، ناتواني در حذف کامل ضايعه، عود دوباره، آسيب‌هاي زيبايي) راديوتراپي نيز استفاده مي‌شود.

آملوبلاستوما عمدتا با دندان نهفته در ارتباط است. علائم اين بيماري شامل تورم بدون درد، بدشکلي صورت (در موارد شديد)، درد (درصورتي که تورم فاحش، ساختارهاي ديگر را تحت تأثير قرار دهد)، لقي دندان‌ها، زخم، بيمارهاي لثه و پريودنتال. اين ضايعه در فک بالا يا پايين رخ مي‌دهد، گرچه، 75% در راموس منديبل اتفاق مي‌افتد و باعث بروز ناهنجاري‌هاي عجيب و غريب در فک بالا يا پايين مي‌گردد.

ندارد.