• مواجهه‌ با يک‌ حادثه‌ وخيم‌. به‌ نظر مي‌رسد ترکيبي‌ از عوامل‌ زير باعث‌ ايجاد اين‌ اختلال‌ شوند:
• ناگهاني‌ و غيرمنتظره‌ بودن‌ حادثه‌
• خونين‌ و بي‌رحمانه‌ بودن‌ حادثه‌
• استرس‌ طولاني‌تر و مزمن‌ در طي‌ حادثه‌
• قدرت‌ و ضعف‌ رواني‌ و سرشتي‌ قرباني‌ حادثه‌
• آسيب‌هاي‌ جسمي‌ (به‌ خصوص‌ آسيب‌ سر)
• نوع‌ حمايت‌ اجتماعي‌ و ميزان‌ دسترسي‌ به‌ آن‌

• سابقه‌ بي‌توجهي‌ به‌ فرد يا شرايط‌ بد خانوادگي‌ در کودکي‌
• سوء رفتار با فرد در کودکي‌ ‌
• وجود والدين‌ الکلي‌ ‌
• سطح‌ سواد پايين‌ ‌

• در برخي‌ بيماران‌، علايم‌ خودبه‌خود پس‌ از 6 ماه‌ برطرف‌ مي‌شوند؛ درمان‌ در بعضي‌ بيماران‌ ممکن‌ است‌ کمک‌ کننده‌ باشد؛ در ساير بيماران‌ اين‌ اختلال‌ ممکن‌ است‌ سيري‌ مزمن‌ براي‌ ماه‌ها يا سال‌ها داشته‌ باشد.

• اختلال‌ تنش‌زاي‌ پس‌ از حادثه‌ از نوع‌ مزمن‌ که‌ مي‌تواند به‌ از دست‌ دادن‌ شغل‌، اختلالات‌ خانوادگي‌ و ناتواني‌ منجر شود.
• آسيب‌ زدن‌ به‌ خود در طي‌ تجسم‌ دوباره‌ حادثه‌
• وابستگي‌ به‌ داروها و الکل‌
• خودکشي‌

• پزشک‌ ممکن‌ است‌ براي‌ دوره‌هاي‌ کوتاه‌ داروهاي‌ ضداضطراب‌ يا ضد افسردگي‌ تجويز کند. داروي‌ اختصاصي‌ براي‌ درمان‌ اين‌ اختلال‌ وجود ندارد.

• يادآوري‌ مکرر، غيرقابل‌ اجتناب‌ و آزارنده‌ حادثه‌
• ديدن‌ خواب‌هاي‌ مکرر مرتبط‌ با حادثه‌
• احساس‌ رخداد دوباره‌ حادثه‌ (مجسم‌ شدن‌ تصاوير حادثه‌)
• اضطراب‌ مزمن‌
• بي‌خوابي‌
• اختلال‌ در تمرکز
• اختلال‌ حافظه‌
• احساس‌ منزوي‌ شدن‌ از ديگران‌
• کاهش‌ علاقه‌ به‌ فعاليت در زمان ابتلا به اين بيماري هاي‌ معمول‌
• واکنش‌هاي‌ ترس‌ نسبت‌ به‌ موقعيت‌ها يا اجتناب‌ از فعاليت در زمان ابتلا به اين بيماري هايي‌ که‌ باعث‌ يادآوري‌ حادثه‌ مي‌گردند.
• آثار رواني‌ (تحريک‌پذيري‌، بي‌قراري‌، هراسان‌ بودن‌، بروز رفتارهاي‌ ناگهاني‌ به‌ صورت‌ انفجاري‌، رکود احساسات‌، احساس‌ زجرآور مقصر بودن‌)

• اگر شما يا يکي‌ از اعضاي‌ خانواده‌تان داراي‌ علايم‌ اختلال‌ تنش‌زاي‌ پس‌ از حادثه‌ باشيد.
• اگر علايم‌ پس‌ از شروع‌ درمان‌ بهبود نيافته‌ يا بدتر شوند.
• اگر دچار علايم جديد و غيرقابل توجيه شده ايد/ داروهاي‌ تجويزي‌ ممکن‌ است‌ با عوارض‌ جانبي‌ همراه‌ باشند.

رژيم‌ خاصي‌ نياز نيست‌.

• مداخله‌ فوري‌ بلافاصله‌ پس‌ از حوادث‌ غيرمترقبه‌ ممکن‌ است‌ از ايجاد اين‌ اختلال‌ جلوگيري‌ کند.