سيفليس يک عفونت باکتريايي است که عمدتا جزو بيماريهايي که از طريق جنسي منتقل مي‌شوند به حساب مي‌آيد. هر فردي که تماس جنسي داشته باشد مستعد ابتلا به عفونت سيفليس است. اگر چه احتمال بروز آن در قشر جوان و در فاصله سني 15 تا 30 سال به نسبت بيشتر است. همچنين، اين بيماري در مناطق شهري رايج‌تر از مناطق روستايي است. سيفليس به استثناي نوع مادرزادي که از مادر به جنين منتقل مي‌شود از راه تماس جنسي با يک فرد مبتلا منتقل مي‌گردد. علائم اين بيماري در 4 مرحله بروز مي‌کند مرحله اول بدون درد بوده و معمولا 10 روز تا 3 ماه پس از تماس اوليه بروز مي‌کند در اين مرحله هيچ علايم ديگري مشاهده نمي‌شود.البته در گاهي موارد مرحله اول با تورم غدد همراه است که ظرف يک هفته بروز مي‌کند و ممکن است يک تا 5 هفته ادامه پيدا کند و پس از آن بدون نياز به هيچ اقدام درماني برطرف مي‌شود. تقريبا 3 تا 6 هفته پس از اين مرحله فرد وارد مرحله دوم بيماري مي‌شود. متداولترين و شايع‌ترين علامت اين دوره بروز بثورات جلدي است که ممکن است در هر نقطه از بدن از جمله بازوها، پاها، کف دست و کف پا و تن ايجاد شود. ساير علائم نيز مانند خستگي، تب، گلودرد، سردرد، بي اشتهايي، ريزش مو، گرفتگي صدا، تورم غدد است. اين علائم 2 تا 6 هفته ادامه يافته و به تدريج حتي در صورت عدم وجود درمان مناسب از بين مي‌روند اما ممکن است ظرف يک يا 2 سال آينده دوباره بروز کند. مرحله سوم که سيفليس مزمن نام دارد (بيماري پس از يک دوره 4 ساله ممکن است به بروز بيماري در پوست، استخوان‌ها، سيستم اعصاب مرکزي و قلب منجر شود).سيفيليس مزمن مي‌تواند منجر به بيماري روحي، کوري و آسيب شديد قلب و سرخرگ آئورت و در نهايت مرگ فرد شود. مرحله چهارم که اغلب در نتيجه عدم درمان بيماري در مراحل ابتدايي بروز مي‌کند سيفليس عصبي يا همان عفونت سيستم عصبي است. اين مرحله ممکن است بدون علامت باشد يا با سردردهاي خفيف و يا پيامدهاي شديدتر مانند سکته مغزي همراه باشد. درمان اين مرحله به اندازه درمان بيماري ايدز مشکل و پيچيده مي‌شود. در کل علائم بيماري بين 10 تا 90 روز پس از اين که فرد به باکتري آلوده شود بروز مي‌کند اما معمولا بين 3 تا 4 هفته است. علائم ابتدايي اغلب جدي گرفته نمي‌شوند و فرد مبتلا نيز درصدد درمانهاي پزشکي بر نمي‌آيد. خود بيمار مي‌تواند براي يک دوره 2 سال يا احتمالا بيشتر ناقل بيماري باشد. ميزان انتقال‌پذيري بيماري بستگي به ميزان گسترش زخم‌هاي عفوني در فرد دارد که ممکن است مرئي يا نامرئي باشند. هيچ سيستم ايمني طبيعي در بدن براي مقابله با اين بيماري وجود ندارد و ابتلا به آن درگذشته نمي‌تواند در بدن فرد مصونيت ايجاد کند. اين بيماري اغلب به کمک پني‌سيلين يا تتراسيکلين درمان مي‌شود. ميزان درمان بستگي به مرحله‌اي است که بيمار در آن مرحله قرار دارد در زنان باردار که سابقه واکنش‌هاي آلرژيک به پني‌سيلين دارند بايد از روش کاهش حساسيت استفاده شود. همچنين نوزادي که با ابتلا به اين بيماري متولد شود بايد روزانه به مدت 10 روز تحت درمان با پني‌سيلين قرار گيرد. اگر اين بيماري درمان نشود به تخريب بافت‌هاي نرم، استخوانها، مشکلات قلبي، نابينايي و ساير مشکلات منجر خواهد شد. از همه مهمتر اين که زني که به اين بيماري مبتلاست و درمان نشده مي‌تواند بيماري را به جنين خود منتقل کند که اين امر مي‌تواند موجب مرگ و يا معلول شدن نوزاد گردد. از اينرو پزشکان و بيمارستانها بايد براي زنان باردار از تست‌هاي سيفليس استفاده کنند.از چندين روش مي‌توان مانع از گسترش اين بيماري شد:استفاده از وسايل بهداشتي مناسب در هنگام تماس جنسي مانند کاندوم، خودداري از برقراري از تماس جنسي در هنگام ابتلا به اين عفونت و مراجعه به پزشک متخصص، آگاه کردن فوري شريک جنسي از بيماري خود و تست سيفليس براي مادران باردار از مهمترين اين راهها به حساب مي‌آيند. بايد توجه داشت که کاندوم مي‌تواند مانع از انتقال عفونت از زخم‌هاي اين بيماري در مراحل اوليه شود اما در صورتي که زخم‌ها در محل‌هايي بيرون از قسمت‌هاي پوشيده شده با کاندوم باشد احتمال انتقال بيماري وجود دارد.