به تيک‌‌ها‌ي حرکتي و سپس تيک‌‌ها‌ي صوتي به علت درگيري هسته‌‌ها‌ي قاعد‌ها‌ي مغز سندرم توره مي‌‌گويند. شروع اين اختلال قبل از 16 سالگي و معمولاً در 5 سالگي است. حرکات استريوتايپي پريدن يا رقصيدن، بيش فعالي و اختلالات يادگيري علايم شاخص اين سندرم محسوب مي‌‌شوند و از آنجا که شايعترين سن شروع حرکات غيرارادي در اين کودکان اوايل دوره ابتدايي است درنتيجه معلمان احتمالا اولين کساني هستند که علايم بيماران را مي‌‌بينند. البته گاهي ممکن است يک نفر بدون داشتن سندروم توره، تيک داشته باشد. مثلا بعضي از دارو‌ها‌ مي‌‌توانند باعث ‌ايجاد تيک شوند يعني ‌ايجاد تيک جزو عوارض جانبي آنها‌ است. همچنين خيلي از بچه‌‌‌ها‌ تيک‌‌ها‌يي دارند که خود به خود در طول چند ماه يا چند سال ناپديد مي‌‌شود و نبايد با سندرم توره اشتباه گرفته شود.

سندروم توره احتمالا يک بيماري ژنتيکي است؛ يعني يک فرد آن را از والدين خود به ارث مي‌‌برد. البته پزشکان و دانشمندان علت دقيق آن را نمي‌‌دانند اما بعضي تحقيقات نشان مي‌‌دهد که در موارد سندروم توره، چگونگي ارتباط اعصاب در مغز دچار مشکل مي‌‌شود. در واقع انتقال‌دهنده‌‌‌ها‌ي عصبي که مواد شيميايي موجود در مغز که سيگنال‌‌‌ها‌ي عصبي (پيغام‌‌ها‌) را از يک سلول به سلول ديگر مي‌‌برند، ممکن است در‌ ايجاد اختلال نقش داشته باشند.

معمولا علايم اوليه سندروم تورت در سنين بين 3 تا 10 سالگي ظاهر مي‌‌شود اما در صورت عدم درمان هنگامي‌‌ که کودکان مبتلا به توره به بزرگسالي مي‌‌رسند، ممکن است علايم متوسط تا شديد بيماري را حفظ کنند و تيک‌ها‌ي عصبي روي همه جوانب زندگيشان تاثير منفي داشته باشد. بنابراين درمان دوان کودکي موضوع مهمي‌‌است که نبايد ناديده گرفته شود.

اگر تيک‌‌ها‌‌ خفيف باشند ممکن است علي رغم تشخيص بيماري، درماني صورت نگيرد. گاهي اوقات براي آنکه کودک در خانه و مدرسه به راحتي به فعاليت‌‌ها‌‌ي روزمره خود ادامه دهد پذيرفتن اين حقيقت که نشانه‌‌ها‌‌ي بيمار و رفتار‌ها‌ي او در کنترل کودک نيستند و به قصد شيطنت و از روي عمد انجام نمي‌‌شوند کافي است. حتي ممکن است لازم باشد که در مورد اين بيماري براي گروه همسالان کودک و والدين او نيز توضيحاتي داده شود تا آنها‌ هم دليل اين رفتار‌ها‌ را از سوي بيمار متوجه شوند. با اين وجود در برخي موارد تيک‌‌ها‌‌ به شدت آزاردهنده مي‌‌شوند و آن قدر کودک را رنج مي‌‌دهند که به درمان طبي نياز مي‌‌شود. متاسفانه هيچ دارويي وجود ندارد که بتواند نشانه‌‌ها‌‌ و علايم بيمار را بهبود بخشد و هيچ عوارض جانبي منفي هم نداشته باشد. بسياري از دارو‌ها‌ي مورد استفاده کنوني براي سندرم توره عوارض جانبي احتمالي دارند که عبارتند از: افزايش وزن، گيجي و منگي و کندي سرعت تفکر. علاوه بر اين‌ها‌ يک جا بند نشدن، نشانه‌‌ها‌‌ي افسردگي، هراس از مدرسه يا حتي ايجاد واکنش‌‌ها‌‌ي آلرژيک شديد نيز ممکن است روي دهند. در نتيجه دارو‌ها‌يي که مي‌‌توانند به بيمار کمک کنند قادرند کودک را خواب آلوده کنند و يا قدرت تمرکز و يادگيري او را در مدرسه کمي‌‌ کاهش دهند. علاوه بر اين در حالي که اين دارو‌ها‌ از نشانه‌‌ها‌‌ي بيمار مي‌‌کاهند به ندرت مي‌‌توانند اين نشانه‌‌ها‌‌ را کاملا از بين ببرند. پس مصرف دارو در واقع يک معامله است و پزشک و خانواده بيمار با هم تصمي‌م خواهند گرفت که آيا منافع مصرف آنها‌ ارزش مشکلاتي که ممکن است ايجاد کنند را دارند يا نه. در اين بين اطلاعاتي که معلمان از عملکرد روزانه کودک در مدرسه به دست مي‌‌آورند در روند اين تصميم گيري موثر خواهد بود.

• کودک دچار تورت تيک‌‌ها‌‌ي حرکتي غيرارادي متعدد دارد. اين تيک‌‌ها‌‌ مي‌‌توانند به صورت پرش‌‌ها‌‌ي ناگهاني سر، شانه يا حتي کل بدن، چشمک زدن‌‌ها‌‌ي متناوب يا چرخاندن چشم‌ها‌، شکلک درآوردن يا رفتار‌ها‌ي متناوب و لمس کردن‌‌ها‌‌ي مکرر باشند. برخي از اين بيماران حرکات قالبي بسيار پيچيده پيدا مي‌‌کنند و حتي ممکن است رفتار‌ها‌ي جبري تکراري مثل بو کردن اشيا يا روشن و خاموش کردن پشت سر هم چراغ‌‌ها‌‌ نشان دهند.
• خصوصيت دوم کودکان مبتلا به تورت تيک‌‌ها‌‌ي صوتي است؛ يعني از خود صدا درآوردن و به زبان آوردن لغات يا عبارات کوتاه به صورت غيرارادي. اين تيک‌‌ها‌‌ شامل بالا کشيدن بيني، صاف کردن گلو يا سرفه‌‌ها‌‌ي مکرر، انواع مختلف صدا و فرياد‌ها‌ي ناگهاني، خنديدن‌‌ها‌‌ي غيرارادي پژواک گويي (تکرار کلام اخير ديگران يا خود) و کوپرولاليه (بر زبان راندن کلماتي که از لحاط اجتماعي گفتن آنها‌ مناسب و جايز نيست) است. البته اين نوع تيک در واقع خيلي شايع نيست اما به نظر مي‌‌رسد از ساير نشانه‌‌ها‌‌ي سندرم تورت شناخته شده تر باشد.
• يکي ديگر از خصوصيات ويژه سندرم تورت اين است که نشانه‌‌ها‌‌ي بيماري در زمان کوتاهي ظاهر و سپس ناپديد مي‌‌شود. مثلا ممکن است زمانها‌‌يي باشد که تيک‌‌ها‌‌ي بيمار بسيار شديد هستند و زمانها‌‌يي باشد که بيمار هيچ نشانه و علامتي نداشته باشد. البته نشانه‌‌ها‌‌ي تورت در طول زمان تغيير مي‌‌کنند. در يک سن تيک‌‌ها‌‌ي کودک ممکن است به صورت چشمک زدن و بالا کشيدن بيني باشد و سال بعد به صورت بالا انداختن شانه و صداي کليک درآوردن با زبان بروز کند.
• يک خصوصيت ويژه نگران کننده ديگر غيرارادي بودن تيک‌‌ها‌‌ست که با اين وجود برخي از بچه‌‌ها‌‌ مي‌‌توانند به مدت چند ثانيه يا حتي بيشتر آنها‌ را سرکوب کنند. در نتيجه کودکي که تيک‌‌ها‌‌ي صوتي دارد ممکن است بتواند در مراسم ها‌ خودش را آرام نگاه دارد و بعد در راه رسيدن به خانه آنها‌ را با شدت و يا دفعات بيشتري بيرون بريزد. اين خصوصيت تورت باعث مي‌‌شود مردم به اشتباه فکر کنند رفتار‌ها‌ي بيمار عمدي است و يا اينکه کودک يا نوجوان مبتلا به هيچ وجه تيکي ندارد.

سندرم تورت بر اساس وراثت رخ مي‌دهد و عوامل ژنتيکي در بروز بيماري موثرند بنابراين پيشگيري چنداني هم نمي‌توان براي آن در نظر گرفت.