شامل شکايات ذهني از کاهش شناخت است که بيشتر افراد بالاي 65 سال شکايت از اين دارند که نمي‌توانند اسم افراد و محل اشياء را به همان صورتي‌که در 5 تا 10 سال قبل مي‌توانستند، به ياد بياورند. شواهد اندک کاهش عيني در شناخت يا اعمال اجرائي نقايص جزئي ممکن است به روش‌هاي مختلفي آشکار شوند. نقايص تمرکز ممکن است در آزمون‌هاي باليني مشخص شوند؛ و ممکن است گرايش آشکاري به فراموش کردن آنچه تازه گفته شده است و نيز به تکرار کلمات خود وجود داشته باشد. پيش‌آگهي اين علايم خفيف اما قابل مشاهده متفاوت است. اضطراب به‌طور شايعي همراه با اختلالات شناختي در افراد مبتلا به اختلال شناختي خفيف ديده مي‌شود. با توجه به اغلب پيش‌آگهي خوب و ناتواني در تشخيص قطعي يک اختلال دمانس دژنراتيو در اين مرحله و سير طولاني اين علايم هنگامي‌که نشان‌دهنده نشانه‌هاي زودرس بيماري آلزايمر مي‌باشند.

در برخي موارد علايم، حاصل آسيب‌هاي مغزي مانند سکته‌هاي مغزي کوچک هستند که ممکن است در شرح حال باليني، معاينه عصبي با يافته‌هاي تصويربرداري عصبي مشخص نباشند.

بسياري از بيماراني که علايم اختلال شناختي خفيف مربوط به مرحله 3 را دارند، در سال‌هاي آتي به بيماري بارز آلزايمر مبتلا خواهند شد.

ممکن است بيمار هنگام رفتن به يک مکان ناآشنا کاملاً گم شود؛ همکاران شخص ممکن است متوجه کاهش عملکرد وي در يک شغل دقيق شوند؛ بيماران ممکن است دچار اشکالات بارزي در يافتن کلمه و اسم گردند.

مؤثرترين درمان براي اين اضطراب اين است که بيمار از فعاليت‌هائي که باعث برانگيخته شدن اضطراب مي‌شوند، دوري کند. براي مثال، ترک کردن شغلي که فراي توانائي شناختي بيمار است مي‌تواند استرس روزانه و تحقير شدن را از بين ببرد. اين مسئله همچنين مي‌تواند، دست‌کم به‌طور موقت، مشکلات بيمار را از بين ببرد، زيرا بيماراني که در اين مرحله هستند در انجام دادن اعمال معمول زندگي روزمره مشکلي ندارند. کارآئي و سودمندي مهارکننده‌هاي کولين استراز مانند دونپزيل (donepezil) در اين افراد در دست بررسي مي‌باشد.

در بسياري از موارد علايم ثانويه به اختلالات خفيف روانپزشکي، طبي و عصبي به علل مختلف هستند که ممکن است به روشني قابل مشاهده نباشند. در بسياري از موارد علايم نشان‌دهنده زودرس‌ترين تظاهرات بيماري آلزايمر مي‌باشند و ممکن است تا 7 سال هم طول بکشند.

امروزه اعتقاد بر اين است که هزاران سلول مغزي به طور روزانه به وجود مي آيند. مهم اين است که ما بتوانيم اين سلولها را زنده نگه داريم. براي اينکار بايد چه کنيم؟ ورزش هوازي مثل يک پياده روي 30 دقيقه اي روزانه شاد و سرحال، تقويت عضلات، خوردن سالمون و ساير ماهي هاي چرب، و جلوگيري از چاق شدن، استرس هاي مزمن و محروميت از خواب، کمبود ويتامين ب و مصرف زياد الکل، ضربه هاي وارده به سر در سنين پايين،حتي اگر شديد نباشند مي تواند درسالهاي آينده موجب کاهش حافظه شوند. بازيکنان حرفه اي فوتبال 19 بار بيشتر در معرض بيماري هاي مرتبط با حافظه هستند.آلزايمر در سالمنداني که سابقه آسيب به سر داشته اند چهار برابر شايعتر است

حوادث ناشي از سقوط شانس ابتلا به کاهش حافظه را در سالمندان طي پنج سال بعد از آن دو برابر مي کند. بنابر اين کمربند ايمني را ببنديد، کلاه ايمني بر سر بگذاريد محل زندگي خود را از نظر سقوط ايمن کنيد و خطر را به جان نخريد.