پس از انجام اين آزمايش ‌ها مراحل درمان شروع مي‌شود که هدف آن کاهش ميزان ويروس در خون بيمار است تا به سيستم ايمني بدن فرصت ترميم بدهد و از بروز بيماري‌ هاي ديگر مرتبط با اچ‌ آي ‌وي نيز پيشگيري کند. اگر بيمار تحت درمان قرار بگيرد، معمولاً ميزان ويروس در خون او به اندازه ‌اي پايين مي‌ آيد که ديگر احتمال بسيار کمي وجود دارد که ويروس را به ديگران انتقال دهد. تشخيص ابتلا به اچ‌آي‌وي/ايدز براي بيماران مي‌تواند به قدري ناراحت‌کننده باشد که دچار اضطراب يا افسردگي شوند. کلينيک ‌هاي درمان اچ‌آي‌وي/ايدز، معمولاً به بيماران مشاوره مي ‌دهند تا بتوانند با مشکلات رواني مرتبط با ابتلا به اين بيماري مقابله کنند. اگر بيمار به روانشناس يا مشاور دسترسي نداشته باشد، معمولاً توصيه مي ‌شود که سعي کند با ديگر بيماران مبتلا به اچ‌آي‌وي/ايدز در ارتباط باشد و از تجربه ‌هاي آنها استفاده کند. فردي که با اچ‌ آي ‌وي مثبت زندگي مي‌ کند، به پزشک، روانشناس و متخصص تغذيه نياز دارد، هر کدام از اين گروه‌ ها مي ‌توانند به اين بيماران کمک کنند تا اين افراد مانند ساير افراد در جامعه زندگي کنند. به هيچ عنوان نمي‌توان از ظاهر کسي متوجه شد که فرد مبتلا به ايدز است يا خير. يادتان باشد که ويروس اچ ‌آي ‌وي از طريق هوا، غذا، آب، قاشق و بشقاب و ليوان، نشيمنگاه توالت، حشرات، حيوانات خانگي و هر چيزي که آغشته به خون، اسپرم، ترشحات واژني يا شير پستان فرد مبتلا نباشد، منتقل نمي ‌شود. شما از طريق ادرار، مدفوع، استفراغ، آب بيني، بزاق و عرق فرد مبتلا، آلوده به ويروس اچ‌ اي‌ وي نخواهيد شد مگر آنکه اين موارد به خون بيمار آغشته باشند. تيغ، مسواک، موچين، ناخن ‌گير، گوشواره يا هر وسيله ديگري که احتمال آلوده شدن به خون بيمار را دارد، با فرد مبتلا به اچ‌آي‌وي/ ايدز به طور مشترک استفاده نکنيد.